سینما و همیشه پای یک زن در میان است

دیشب هوس کردیم با همسر و پسر و برادر زنها بریم سینما به دیدن فیلم «همیشه پای یک زن در میان است»! گفتیم بریم سینما آزادی ببینیم که این نماد سینمای ایران! را چه گونه ساختند. اول از همه که وارد شدیم جهت خرید بلیط جلوی گیشه رفتم که دیدم باید تا کمر خم شد تا بشه با داخل گیشه صحبت کرد. خب خم شدم (فکر بد نکن) و از خانم مسئول سراغ بلیط گرفتم که گفتن فقط برای فیلم حس پنهان سانس 23 داریم. پرسیدم خب این فیلمی که می فرمایید اطلاعاتش کجاست گفتند برو داخل هست. رفتم داخل سالن یک میز اطلاعات بود که اول کلی در دل تحسین کردم مسئولین را که جایی را برای اطلاع رسانی قرار دادند. از خانم مسئول این قسمت در مورد اطلاعات فیلم پرسیدم که گفت این برگه زیر شیشه را ببینید! در کمال تعجب دیدم که اطلاعات تمام فیلمهای سینما را بر روی یک ورق A4 با خودکار نوشته اند و دریغ از یک پوستر و یا بروشور! تعداد 4-5 عدد مانیتور انهم در انتهای لابی بود که تیزر فیلم ها را نمایش میداد که همه مربوط به همان شب نبودند. از نکات بسیار جالب توجه این بود که هیچ علامتی از پله اظطراری در سالن به چشم نمیخورد آنهم در جایی که سابقه آتش سوزی را دارد!!! خوب به ناچار رفتیم به سمت سینما اریکه ایرانیان و به راحتی توانستیم بلیط سانس ویژه این فیلم را (سانس 23) تهیه کنیم و خوشحال و خندان بریم داخل سالن. واقعا میتونم بگم یکی از مزخرفترین و بی محتوا ترین فیلم هایی بود که تا بحال دیدم. از آقای کمال تبریزی واقعا بعید بود که همچین فیلمی را بسازد. مهران مدیری هم با همان ژست های همیشگی سعی در خنداندن تماشاچی داشت که متاسفانه بجز در یکی دو مورد اصلا موفق نبود. این فیلم نه سناریوی درستی داشت و نه حرفی برای گفتن. حیف از 3000 تومانی که دادیم برای این فیلم! حالا دیگه مطمئن شدم که در سینمای ایران به اسامی تیتراژ فیلم بها نباید داد!

برچسب‌ها: همیشه پای یک زن در میان است, اریکه ایرانیان, سینما, سینما آزادی